"خطبه بدون الف"

کفعمی در مصباح، از هشام بن سایب کلبی و او از ابی صالح روایت می کند که: روزی جمعی از اصحاب پیغمبر بحث می نمودند در اطراف این موضوع که کدام حرف است در حروف که از همه بیشتر در کلام موجود است؟ معلوم شد حرف الف از همه بیشتر است و هیچکس نمی نتواند کلامی بگوید که الف در آن نباشد.

حضرت امیرالمؤمنین (علیه السّلام) حضور داشتند. بدون تأمّل و فی البداهه خطبه ای فرمودند. چنانکه عقل ها حیران ماند و نام این خطبه را مونقه گذاشتند؛ یعنی در حسن و نیکویی و بلاغت، شگفت آور است.

فرمودند:

اهمیت ادبیات و شعر در میان اعراب تا جایی بود که مدتهای مدید در بازار های مکه،مدینه و دیگر شهرها  شاعران به مشاعره باهم می پرداختند و از بزرگان هدیه می گرفتند.

قرآن کریم از آن جهت که در فصاحت و بلاغت غایت سخن بود خیلی سریع در میان اعراب جای باز کرد. اهمیت سخن وری و شعرخوانی تا حدی در میان اعراب جای باز کرده بود که برخی از ایشان برای ابراز فضل خویش بر دیگران سخن دیگران را به شعر پاسخ می دادند و درجنگ نیز رجز خوانی از اصول فراموش نشدنی  ایشان بود که البته تاثیر عجیبی نیز در روحیه سپاهیان می گذاشت.

در این میان امیر ملک کلام ، مولا علی (ع) در شاهکاری بی نظیر و فی البداهه دو خطبه ایراد فرموده است که یکی بدون نقطه و دیگری بدون الف است و فراموش نکنیم که علاوه بر فصاحت بی نظیر این خطبه ها از لحاظ معنایی نیز شگف انگیز و دلربا است.

"خطبه بدون نقطه"

امير مؤمنان على عليه السلام خطبه بدون نقطه را نيز،پس از مذاكره اصحاب در اين باره،بدون درنگ به ايراد آن پرداخته و فرمودند!